çanakkale Sehitleri.

[NEFER]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]



MEHMETÇIGIN ÇANAKKALE SAVASI'NI KAZINDIRAN YÜKSEK RUH

"Bombasirti Olayi ( 14 Mayis 1915) çok önemli ve dünya harp tarihinde esine rastlanmasi mümkün olmayan bir hadisedir. Karsilikli siperler arasindaki mesafe 8 metre, yani ölüm muhakkak. Birinci siperdekilerin hiç birisi kurtulmamacasina sehit düsüyor. Ikinci siperdekiler yildirim gibi onlarin yerine gidiyor. Fakat ne kadar imrenilecek bir sogukkanlilik ve tevekkülle biliyor musunuz. Bomba, sarapnel, kursun yagmuru altinda öleni görüyor, üç dakikaya kadar ölecegini biliyor ve en ufak bir çekinme bile göstermiyor. Sarsilma yok Okuma bilenler Kuran-i Kerim okuyor ve Cennete gitmeye hazirlaniyor. Bilmeyenler ise, Kelime-i Sahadet getiriyor ve ezan okuyarak yürüyorlar. Sicak cehennem gibi kayniyor. 20 düsmana karsi her siperde bir nefer süngü ile çarpisiyor. Ölüyor, öldürüyor. Iste bu Türk askerindeki ruh kuvvetini gösteren, dünyanin hiç bir askerinde bulunmayan, tebrike deger bir örnektir. Emin olmalisiniz ki Çanakkale muharebelerini kazandiran bu yüksek ruhtur."

M.K. Atatürk

[asena]

bunları bizimle paylaştığınız için sonsuz derecede minnettarım.aslında bu kahramanlık destanlarımızı daha çok yayuıınlamak lazım.bazı üyeler sanırım sürekli kürtçülük yaparak bölücülük için uğraşıyorlar.halbu ki bu ülkenin nimetleri hepimize yeter.milli değerlerimize saldırdıkça haliyle antipati yaratılıyor.karşıt gurupların çıkmasıda doğal yani.bu sefer çatışma ortamı oluşturuluyor.ama ben dikkat ediyorum.bunlar aynı zamanda hakarette ediyorlar.yani tartışma kültüründen uzak oldukları hemen anlaşılıyor.istiyorlarki her zaman saldıralım,vuralım,kıralım.doğuda zaten en çok kadınların üzerinde baskı var.aile içi şiddet en çok doğuda yaygın olarak görülüyor.güçleri kadınlara yetiyor ha bire dövüyorlar.sonra isyanları hep orda görüyoruz.devlete karşı tüm ayaklanmalar orda.yanşi ermenilerden bile bu kadar kötükülük görmüyoruz.bunlar dış güçlere b,ilerek mi hizmet ediyorlar,bilmeden mi acaba bunu çok doğru bir şekilde sorgulayıp tartışimak lazım ki her şey ortaya çıksın.belki de onlar hak arayışı içerisinde oladularını sanmış olabilirler.ama gerçekte hem milletimizin asil varlığına zarar veriyorlar,hemde dış güçlerin oyuncağı gibi olma durumuna düşme tehlikelrini görüyorum.şu zamanda çık dikkatli olmak lazım.

[bektaşksk]

Çanakkale'yi denizden geçemeyen İtilaf Devletleri'nin 25 Nisan 1915 günü Gelibolu Yarımadası'na ve Kumkale'ye asker çıkarmalarıyla Çanakkale kara savaşları başlamıştı. 25-26 Nisan 1915 tarihlerinde Arıburnu'nda karaya çıkıp Conkbayırı'nda ilerleyen çıkarma kuvvetleri, 19. Tümen K.Kur.Yb. Mustafa Kemal'in 25 Nisan günü verdiği �Ben size taarruz emretmiyorum, ölmeyi emrediyorum. Biz ölünceye kadar geçecek zaman zarfında yerimize başka kuvvetler ve komutanlar geçebilir� emrini uygulayan Türk birliklerince durduruldu. Bu birliklerden biri Yb.Hüseyin Avni Bey'in komutasındaki 57. Alay'dı. 57. Alay'ın başta komutanları olmak üzere 628 kişilik mevcudunun tamamı 25-28 Nisan 1915 tarihleri arasında şehit düşmüştür.











Resimdeki sancak, Çanakkale Savaşı�nda son erine kadar şehit olan Kahraman 57nci Alay'ın Sancağıdır. Hâlen Melbourne-Avusturalya müzesinde sergilenmekte olan sancağın tanıtım plâketinde şöyle yazmaktadır:

"Bu Alay Sancağı Gelibolu savaş alanından getirtilmiştir, ama esir edilmemiştir. Türk Ordusu'nun geleneklerine göre bir alayın sancağı, alayın son eri ölmeden teslim edilemez. Bu sancak, sonuncu muhafızın da altında ölü olarak yattığı bir ağacın dalına asılı olarak bulunmuştur. Kahramanlık timsali olarak karşınızda duran bu Türk Alayı Sancağını selâmlamadan geçmeyin"

[bektaşksk]

Çanakkale Savaşlar'ında savaşıp, bir kolu ile bir ayağını kaybeden Fransız Generali Bridges, yurduna döndükten sonra anlattığı bir savaş hatırasında şöyle diyor:
"Fransızlar, Türkler gibi mert bir milletle savaştıkları için daima iftihar edebilirsiniz.Hiç unutmam.Savaş sahasında döğüş bitmişti.Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk az evvel, Türk ve Fransız askerleri süngü süngüye gelip ağır zaliyat vermişlerdi.Bu sırada gördüğüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamayacağım.Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeride kendi göleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu.Tercüman vasıtası ile şöyle bir konuşma yaptık:
- Niçin öldürmek istediğin askere yardım ediyorsun? Mecalsiz haldeki Türk askeri şu karşılığı verdi:
"Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı.Birşeyler söyledi, anlamadım ama herhalde annesi olacaktı.Benim ise kimsem yok.İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün". Bu asil ve alicenap duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım.Bu sırada, emir subayım Türk askerinin yakasını açtı.O anda gördüğüm manzaradan yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu hissettim.Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve bu yaraya bir tutan ot tıkamıştı.Az sonra ikisi de öldüler..."